Tekst en foto’s: Kathelijne Schenkel
Afgelopen augustus heb ik beet! Eindelijk staat er weer een Virus skiff op marktplaats die handel- en betaalbaar is! Niet nadenken; gelijk reageren en een afspraak maken. Drie dagen later rij ik van Harderwijk naar De Kaag waar mijn toekomstige skiff ligt afgemeerd. Ik moet ‘m namelijk wel even testen, of eigenlijk: ik moet mezelf weer testen.. het is inmiddels 16 jaar geleden dat ik heb geroeid.
Een hartelijke oudere dame haalt me bij de Kaag op in een ruime sloep. Ineens besef ik me dat de Kaag diep en druk vaarwater is… Aan de overkant gekomen, stap ik onwennig in de gele Virus Turbo II skiff: hoe werkt dit ook al weer? De dame vraagt nog of ik weet wat de belangrijkste les is: “nooit de riemen loslaten!”. O ja, goeie! “En doldruk houden.” Oké daar ga ik; eerst nog stijfjes en heel zachtjes op de golfjes en tussen de zeilbootjes door. Dan trap ik uit voor een echt lange haal; ik wiebel heen en weer, maar het roeigevoel komt terug! Het lukt me voluit te roeien, wat voelt dat lekker! Bij terugkomst hoor ik dat de vrouw een oud Olympisch roeister is. In 1976 – het eerste jaar dat vrouwen mee konden doen bij het roeien – eindigde zij in de vrouwen-8 op een achtste plaats. Deze stabiele skiff heeft zij tien jaar geleden van een andere Olympisch roeister over genomen, die hem de naam ‘New Yeller’ gaf.
Mijn gele ‘turbo’ heeft er al een sportief leven op zitten: vervaardigd in het midden van de jaren ’90 aan de Bretonse kust in Frankrijk en daar eerst het ruwe water bevaren. Inmiddels zo’n twintig jaar in Nederland en goed ‘ingevaren’ door Olympische roeisters op de Friese Meren en later op de Kaag. Dezelfde avond van de aankoop duwde ik de New Yeller hier het Wolderwijd op. Het water was rustig, het zonnetje scheen: en daar ging ik, nog niet helemaal soepel maar helemaal gelukkig in mijn eigen gele bootje over het Wolderwijd!
